اثربخشی مداخلات حمایت روانی- اجتماعی در بازماندگان زلزله قزوین

مقدمه: پیامدها و اثرات روانی- اجتماعی سوانح طبیعی موضوعی است که از اهمیت خاصی برخوردار بوده، لیکن در کشور ما کمتر به آن توجه شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثربخشی مداخلات حمایت روانی - اجتماعی در بازماندگان زلزله قزوین در سال 1381 می باشد. روش ها: به منظور تعیین میزان اثربخشی خدمات حمایت روانی- اجتماعی به آسیب دیدگان، وضعیت سایکوپاتولوژی اختلالات روانی و اختلال استرس پس از رویداد آسیب زا، 389 کودک و بزرگسال شرکت کننده در جلسات حمایت روانی- اجتماعی قبل از شروع مداخلات و یک سال بعد از ارایه خدمات توسط 10 نفر روانشناس بالینی شاغل در استان قزوین مورد ارزیابی قرار گرفتند و گروه کنترل نیز از مناطق آسیب ندیده شهرستان قزوین انتخاب گردید. ابزارهای مورد استفاده شامل پرسشنامه 28 سؤالی سلامت عمومی، پرسشنامه اختلالات رفتاری راتر و پرسشنامه بررسی علائم اختلال استرس پس از رویداد آسیب زای واتسون و یول بود. یافته ها: میزان سایکوپاتولوژی اختلالات روانی در افراد دارای 15 سال سن و بیشتر در گروه تجربی از 45 درصد قبل از مداخله به 5/33 درصد بعد از دریافت خدمات و در کودکان زیر 15 سال از 1/34 درصد قبل از مداخله به 1/23 درصد بعد از دریافت خدمات رسید. خدمات حمایت روانی همچنین توانست به طور معنی داری شدت علائم اختلال استرس پس از رویداد آسیب زا را در دو گروه کاهش دهد. نتیجه گیری: خدمات حمایت روانی- اجتماعی به آسیب دیدگان سوانح طبیعی می تواند تا حد زیادی از علائم اختلال استرس پس از رویداد آسیب زا و همچنین سایکوپاتولوژی اختلالات روانی در بازماندگان بکاهد و از بروز و شیوع مشکلات اجتماعی در آنها جلوگیری نماید.